Ταυτότητα και ανήκειν

Ξετυλίγοντας το μίτο των πιο προσωπικών συνειρμών - σκέψεων συνθέτουμε την προσωπική μας αφήγηση, είτε ως μύθο - αλληγορία είτε ως τεκμήριο τραύματος μιας σκληρής εμπόλεμης πραγματικότητας.

Mohamed Tayeb - «Τι θα γινόταν αν …;»

• Mπορούσα να έβλεπα τα πάντα και κανείς δεν μπορούσε να μου κρυφτεί;

• Δεν υπήρχε βαρύτητα. Θα το απολαμβάναμε άραγε;

• Μπορούσαμε να πετάξουμε… η ζωή θα ήταν πιο εύκολη και ευτυχισμένη;

• Μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το 100% του νου μας;

• Μπορούσα να μετακινηθώ από το ένα μέρος στο άλλο εν ριπή οφθαλμού;

• Εξαφανιζόντουσαν τα κινητά και χρησιμοποιούσαμε πάλι ταχυδρομικά περιστέρια;

• Είχα ένα εκατομμύριο  ευρώ… για πόσο καιρό θα μπορούσα να ζήσω με αυτά;

• Κοιμόμασταν για τα επόμενα 100 χρόνια;

• Αυτή είναι μόνο η αρχή…

Yaman Junaid - “Από που είσαι;”

• Η ζωή μου ήταν απλή σαν να ήταν ένα αναπτυσσόμενο φυτό κάτω από έναν λαμπερό ήλιο

• Μέχρι που ξεκίνησε ο πόλεμος στη χώρα μου και έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου

• Ένιωσα λυπημένος αλλά σκέφτηκα ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τη νέα κατάσταση αφού ο ίδιος ήλιος θα ανατέλλει πάνω από το κεφάλι μου

• Και η ίδια γη θα αγκαλιάζει τη μοναξιά μου

• Αυτό που συνέβη στη συνέχεια με συγκλόνισε

• Ήμουν εντελώς ένας ξένος και χαμένος καθώς αγωνιζόμουν να βρώ τον δρόμο μου σε αυτήν τη γη

• Έχασα το αίσθημα της ισότητας από τότε που κάποιος με ρωτάει από που είσαι?

• Κατάλαβα ότι αυτό που αξιολογεί την κοινωνική μου κατάσταση εξαρτάται από το κομμάτι της γης που γεννιέσαι

• Κατάλαβα ότι ένα κομμάτι χαρτί που ονομάζεται διαβατήριο θα μπορούσε να σώσει τη ζωή σας από έναν καταστροφικό πόλεμο, διαφορετικά μπορείτε να κολλήσετε κάτω από μια θανατηφόρα βόμβα χωρίς να έχετε την άδεια να μετακινηθείτε ή να ταξιδέψετε

• Νόμιζα ότι ήταν μόνο ένα κακό «αστείο»

• Είχα χάσει την αίσθηση της ομορφιάς της ζωής; ...

• Ήταν απλώς ένα μακρινό όμορφο όνειρο που δεν μπορούσα να φτάσω;

• Να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από τότε που άφησα πίσω μου το υπέροχο σπίτι μου;

• Τότε είδα τη ζωή από διαφορετική οπτική γωνία…

• Λοιπόν, εδώ είμαι, ξεκινώντας φρέσκος μια νέα ζωή…

Hamid Tabassomi Shad

«Είμαι ο Hamid Tabassomi Shad από το Ιράν, από την Τεχεράνη, και είμαι 37 ετών. Η δουλειά μου στο Ιράν ήταν να πουλάω βραδινά γυναικεία φορέματα. Για κάποιους λόγους έφυγα από το Ιράν για να πάω στη Γερμανία. Δεν μπόρεσα όμως να φτάσω στη Γερμανία επειδή την πρώτη μέρα ο διακινητής πήρε τα χρήματά μου και εξαφανίστηκε. Προσπαθούσα συνέχεια να πάω στη Γερμανία με κάποιον τρόπο, επειδή όλοι μου οι φίλοι μου που περνούσαν εκεί μου έλεγαν πολλά για τη Γερμανία. Πέρασαν τριάμισι χρόνια προτού προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου και είμαι ακόμη στην Ελλάδα. Δεν έμαθα τη γλώσσα ούτε έκανα τη συνέντευξη για αναγνώριση ασύλου, έτσι ήμουν μετέωρος και δεν ήξερα τι να κάνω. Μία μέρα είπα σ’ έναν ηλικιωμένο Ιρανό που η δουλειά του ήταν να διακινεί πρόσφυγες, «βοήθησέ με να φύγω από αυτή τη χώρα». Με ρώτησε όμως, «τι είναι αυτό που ψάχνεις στη ζωή σου, σκέψου ότι εδώ είναι η Γερμανία… Δες παρακάτω!» Ο γέρος είπε ότι αν δε βρεις τον εαυτό σου δεν έχει νόημα ακόμη κι αν πας στην Αμερική. Άρα, βρες πρώτα τον εαυτό σου και μετά δες πού μπορείς να ζήσεις. Σκέφτηκα πολύ τα όσα είπε ο γέρος κι έκανα αίτηση για διαβατήριο και έγινε δεκτή και τώρα παρακολουθώ αυτά τα μαθήματα και μόλις συνειδητοποίησα ότι πολλά από τα κριτήρια της ζωής που με ενδιαφέρουν υπάρχουν στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει αρχαία και σπουδαία ιστορία σαν τη δική μου χώρα, το Ιράν και έχει ευγενικούς και καλούς ανθρώπους. Προσπαθώ να δημιουργήσω μία ήρεμη και ευχάριστη ζωή για τον εαυτό μου σ’ αυτή τη χώρα, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, με τη βοήθεια αυτής της οργάνωσης και της προσπάθειάς μου και της εμπειρίας που έχω ήδη αποκτήσει. Είμαι πολύ ευγνώμων στην κ. Μαρία Π., τη δασκάλα μου και ευχαριστώ όλους εκείνους που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να είμαστε καλά και βοηθούν τους μετανάστες σ’ αυτή την οργάνωση. Ελπίζω πως μια μέρα όλοι οι άνθρωποι θα είναι μαζί χαρούμενοι, μακριά από πολέμους και αιματοχυσίες, όπως είπε ο Κύρος ο Μέγας στον σπουδαίο καταστατικό του χάρτη του, όλοι είναι ίσοι, άντρες και γυναίκες. Ας ζήσουμε μακριά από τη βία. Αμήν».

Ahmad Askaryzadeh (ευγενική συμμετοχή)

«Είμαι ο Ahmad Askaryzadeh και κατάγομαι από το Ιράν. Μου αρέσει η τέχνη της φωτογραφίας και βιντεοσκόπησης γιατί χάρη σε αυτά καταγράφω γεγονότα που μπορώ κατά κάποιον τρόπο να συσχετιστώ μαζί τους. Παθιάζομαι επίσης με δραστηριότητες, εργασία και φυσικά αθλητισμό ειδικότερα με την ποδηλασία που μου αρέσει τόσο πολύ. Δεν μου αρέσει το στρες, ο φόβος, η αδικία η φτώχεια και η καταπίεση. Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιληφθούν σωστά την ανθρωπιά και να μην είναι πλεονέκτες και άπληστοι. Θυμάμαι τις δύσκολες μέρες, γεμάτες μελαγχολία και θλίψη. Θυμάμαι τις ευχάριστες και χαρούμενες, τις απλοϊκές και επαναλαμβανόμενες μέρες γεμάτες ενθουσιασμό… ανεπανάληπτες μέρες. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια που ήμουν τόσο απορροφημένος με τα παιχνίδια με πάθος και ενθουσιασμό που δεν μπορούσα να καταλάβω το πέρασμα του χρόνου. Ήθελα να μεγαλώσω, να μεγαλώσω γρήγορα. Και τώρα, αντιλαμβάνομαι το παρόν, παρατηρώ το χρόνο που σαν άνεμος περνάει, αδύνατον να μπορώ να τον εμποδίσω. Να τον κάνω να κυλάει πιο αργά. Νοσταλγώ την πατρίδα μου τους δρόμους τα σοκάκια της πόλης μου. Νοσταλγώ την οικογένεια μου τα αδέλφια μου που είναι στο Ιράν. Νοσταλγώ τους γονείς μου που τώρα ποια δεν υπάρχουν. Νοσταλγώ τις παλιές φιλίες μου στο Ιράν. Νοσταλγώ τα βουνά, τις πεδιάδες. Τους δρόμους που περνούσα έναν έναν με το ποδήλατο μου όταν ήμουν νεότερος. Θέλω να καταγράψω τα πάντα, το πέρασμα του χρόνου, τις φιλίες, τις εχθρότητες, τις χαρές, τη βία, την κάθε συγκίνηση, είτε θετική είτε αρνητική. Τα πάντα θέλω να αναπαραστήσω.

Εδώ και δεκαέξι χρόνια ζω στην Ελλάδα - στην Αθήνα. Δυστυχώς όμως μετά από τόσα χρόνια δεν νιώθω καμία ασφάλεια και ηρεμία, από κάθε άποψη. Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους όπου και αν βρίσκονται, όποια θέση ή εξουσία κι αν έχουν, να έχουν μια χαρούμενη ζωή, απαλλαγμένη από αδικία και απληστία. Οι άνθρωποι αγαπάνε αυτά που βλέπουν, αυτά που ακούν, αυτά που λένε, όσα αισθάνονται και νιώθουν. Παρουσιάζουν το θετικό και το ωραίο που έχουν μέσα τους στους άλλους. Αποφεύγοντας την αλήθεια που πικραίνει τις καρδιές τους, κλείνουν τα αυτιά τους σε αυτά. Και όμως δεν γλιτώνεις τα λόγια και τις παρατηρήσεις των άλλων. Οπότε, καλύτερα να είμαστε θετικοί και να βελτιωνόμαστε προς το καλύτερο συνεχώς. Αυτό που φαίνομαι οι άλλοι το βλέπουν καλυτέρα από μένα, οπότε μπορούν να καταλάβουν το άτομο μου πιο καθαρά από εμένα και να με βοηθήσουν ως προς αυτό. Επομένως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στους άλλους και να είμαστε καλοί ακροατές».

Amirhossein Banitaba

«Είχα πολλά προβλήματα, οπότε δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω το μάθημα συστηματικά, αλλά όταν το παρακολούθησα κάποιες φορές, παρατήρησα τους φράκτες εδώ γύρω. Τους ερωτεύτηκα και προσπάθησα να φτιάξω μια φωτογραφία για να δείξω πώς είναι να κοιτάζω από την άλλη πλευρά του φράχτη. Αποφασίσαμε με την Μαρία Λ. την εκπαιδεύτρια να κάνουμε μια ιστορία για αυτήν την εικόνα. Αυτό που πυροδότησε το μυαλό μου ήταν ότι μου θύμισε πως ήταν όταν ήμουν μέσα σε φυλακή κάποια στιγμή στη ζωή μου κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης. Και μετά κοιτώντας μέσα από τα κάγκελα σκέφτηκα ότι όλα θα μπορούσαν να είναι πιο όμορφα στην άλλη πλευρά του φράχτη. Αλλά όταν βγήκα από τη φυλακή δεν υπήρχε τίποτα διαφορετικό μεταξύ των δύο πλευρών του φράχτη. Η πιο δύσκολη φυλακή στη ζωή μας είναι στο μυαλό μας. Έτσι αποφάσισα να κάνω περισσότερες φωτογραφίες για να δείξω τη ζωή και στις δύο πλευρές».

Iman Ram

«Οι χώρες είναι πάντα σαν πατέρες και μητέρες. Αλλά αν κάνουμε ένα βήμα πίσω, μπορούμε να δούμε ότι τόσο εγώ όσο και εσείς είμαστε πατέρες και μητέρες των χωρών. Αγαπάτε τα παιδιά σας με τις πράξεις σας, μην παραπονιέστε για αυτά...».