Αυτοπορτρέτο και πόλη

Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μου είναι σαν να κοιτάζω μέσα από έναν καθρέφτη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου.
- Hamid Tabassomi Shad

Η πόλη γίνεται καθρέφτης και μας αντανακλά. Οι βιτρίνες, οι αγορές, τα μουσεία, τα πάρκα, τα πουλιά, τα κτίρια του κέντρου και οι άνθρωποι που ζουν στις υπόγειες διαβάσεις, αφηγούνται τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις, σχέσεις, συνδέσεις και τρόπους θέασης του εαυτού μας μέσα απ’ το βίωμα της πόλης. Εικόνες καλειδοσκοπικές των εφήμερων και μη ταυτοτήτων μας.

Amira Takkriti (ευγενική συμμετοχή)

«Υπάρχουν πολλά πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη, όπως το να κατακτώ την επιτυχία, να ταξιδεύω και να συναντώ αγαπημένους όταν είμαι θλιμμένη από αποτυχίες, την αδυναμία και την απόσταση από την οικογένειά μου. Απολαμβάνω πραγματικά να διαβάζω μυθιστορήματα, να βλέπω ταινίες και να ψωνίζω. Νοιάζομαι για διάφορα πράγματα, πρώτα απ’ όλα για την οικογένειά μου, μετά τη δουλειά μου και τώρα ενδιαφέρομαι να μάθω γλώσσες. Στο μέλλον ελπίζω να γίνω μία διάσημη δημοσιογράφος, να έχω έναν δικό μου οίκο ομορφιάς και να επισκεφτώ πάνω από μία χώρες. Η Αθήνα έχει απίθανα μέρη όπως θάλασσα, μουσεία και μνημεία, το φαγητό είναι πολύ νόστιμο, ο καφές εξαίσιος, οι άνθρωποι είναι καλοσυνάτοι, βλέπεις όμορφα σκυλιά και μπορείς να έχεις μια έντονη νυχτερινή ζωή. Νιώθω μία αρμονία μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας, είναι κι ένα από τα ενδιαφέροντά μου, την αγαπώ. Όταν τραβώ ένα αυτοπορτρέτο, νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση και ικανή να κάνω αυτό που θέλω. Μετά όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μου βλέπω μία δυνατή, έξυπνη και πρακτική γυναίκα. Οι φωτογραφίες μου μερικές φορές μου αποκαλύπτουν ματιές από το παρελθόν και άλλες φορές από το μέλλον και των όσων μου επιφυλάσσει. Συχνά βλέπω σ’ αυτές τους στόχους που δεν έχουν ακόμη επιτευχθεί και τους οποίους επιζητώ να επιτύχω».

Kambiz Isakhani

«Πάντα ονειρεύομαι, ωστόσο εδώ νιώθω μία θλίψη… Νιώθω σαν μια πόλη που έχει διαλυθεί από τον πόλεμο. Μου λείπει η οικογένειά μου, η δουλειά μου ως ράφτης και η ζωή μου. Στην Αθήνα μου αρέσουν οι αρχαιότητες, τα εστιατόρια και το γεγονός ότι έχει πολύ κόσμο. Θέλω η ζωή μου να γίνει καλύτερη και να μπορέσω να βοηθήσω τους πρόσφυγες. Πριν από το εργαστήρι φωτογραφίας όταν κοίταζα τις σέλφι μου εστίαζα μόνο στο σώμα μου και δε με ένοιαζε να δείξω τίποτε άλλο. Έβγαζα τυχαίες φωτογραφίες. Δεν αναρωτιόμουν γιατί βγάζω αυτές τις φωτογραφίες. Τι υπάρχει πίσω από αυτό που βλέπω; Τι άλλο υπάρχει για να αιχμαλωτίσω με το φακό μου. Το όνειρό μου για το μέλλον είναι να γίνω ένας youtuber».

Evra Lutonadio

«Η Αθήνα είναι μία πόλη που δεν είναι μόνο ήρεμη αλλά και γαλήνια. Η πόλη είναι σαν μια ΜΑΜΑ που περιθάλπει διαφορετικούς πληθυσμούς (χρώματα και εθνικότητες). Η φύση γύρω της είναι καλή και όμορφη να την κοιτάς και η θέα των ζώων τόσο ωραία. Μου αρέσει πολύ η ιδέα να κοιτάζω τα πουλιά που πετούν, να τα βλέπω να ζουν ειρηνικά σαν μια οικογένεια ή μόνα τους όπως οι άνθρωποι. Η πόλη φιλοξενεί επίσης και πολύ όμορφα λουλούδια (γυναίκες και κορίτσια). Όταν κοιτάζω τα αυτοπορτέτα μου βλέπω ένα ήρεμο και κοινωνικό άτομο, έναν εραστή. Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει, μου έρχονται δύο λέξεις στο μυαλό: γρήγορος και πλήρης. Αγάπη».

Abdolmohammad Raouf

«Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Ευελπιστώ να πάρω ελληνική υπηκοότητα για να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο. Όταν επισκέπτομαι μια πόλη για πρώτη φορά, πάντα μου αρέσει να επισκέπτομαι τα αρχαία, τις αγορές, τους χώρους για περίπατο και τα μουσεία. Η Αθήνα είναι μια ζωντανή και σφύζουσα από ζωή πόλη με καλούς ανθρώπους. Μου αρέσει να επισκέπτομαι τα αρχαία της, τις παραλίες, τους λόφους... Ωστόσο, εδώ μου λείπει η οικογένειά μου, το σπίτι μου, το αμάξι μου και το παλιό μου εισόδημα. Νιώθω σαν το Χαλέπι, μια πόλη κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Αισθάνομαι τόσο καλά όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μου, είναι σαν μια επέκταση της καρδιάς μου αλλά νιώθω επίσης ότι χρειάζεται να δουλέψω πιο σκληρά».

Emanouel Iftikhar Khan (ευγενική συμμετοχή)

«Πριν από δύο χρόνια ήρθα εδώ στην Αθήνα, στην Ελλάδα... Νομίζω ότι είμαι ακριβώς σαν την πόλη της Αθήνας, επειδή η Αθήνα βοηθάει πολύ τους πρόσφυγες προσφέροντάς τους φαγητό, στέγη, ρουχισμό και χρήματα. Οποτεδήποτε οι άνθρωποι χρειάζονται τη βοήθειά μου, δεν τους την αρνούμαι. Πηγαίνω με τους ανθρώπους στο γιατρό ή σε νοσοκομεία ως διερμηνέας. Το πρώτο πράγμα που ζητούν οι άνθρωποι όταν φτάνουν στην Αθήνα είναι βοήθεια για τα χαρτιά τους, έτσι τους καθοδηγώ ως προς το ποια οργάνωση είναι κατάλληλη για αυτούς και γενικά προσπαθώ να τους βοηθήσω όσο καλύτερα μπορώ. Κάθε Κυριακή διδάσκω και Αγγλικά σε εκείνους που θέλουν να μάθουν Αγγλικά. Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μου αισθάνομαι ευγνώμων στον Θεό για τις ευλογίες του με τη μορφή ενός καλού νου, μιας καλής ψυχής, ενός καλού σώματος και καλών φίλων».

Hamid Tabassomi Shad

«Όταν περπατάω στην Αθήνα, έρχονται στον νου μου η ιστορία και η δύναμη αυτής της χώρας. Αυτό που απολαμβάνω στην πόλη είναι η ελευθερία, τα κορίτσια που είναι ελεύθερα να φορούν ό,τι τους αρέσει, με ή χωρίς μαντήλα, η καλοσύνη των Ελλήνων, η θάλασσα, η Ακρόπολη και όλα τα ιστορικά αξιοθέατα. Συχνά αναρωτιέμαι αν τα παλιά κτίρια μπορούσαν να μιλήσουν τι θα έλεγαν για την ιστορία της πόλης, τους πολέμους και όλα τα σημαντικά γεγονότα αυτής της χώρας. Μου αρέσει πολύ να βγάζω φωτογραφίες από την Αθήνα επειδή μπορούν να δείξουν τα συναισθήματά μου και τη σύνδεση που νιώθω με αυτή την πόλη. Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μου είναι σαν να κοιτάζω μέσα από έναν καθρέφτη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Στο Ιράν ήμουν καταστηματάρχης και εργαζόμουν και ως μοντέλο επίσης. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες από βιτρίνες καταστημάτων. Ευχή μου είναι όταν αλλάξει το καθεστώς στο Ιράν, να επιστρέψω στη χώρα μου και να δείξω όλες τις φωτογραφίες μου από τα αξιοθέατα της αρχαίας Ελλάδας και του πολιτισμού της και επίσης να είμαι πάλι ελεύθερος να ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο».

Nadjia Yaghoubi

«Τρία πράγματα είναι σημαντικά στη ζωή μου: να είμαι χαρούμενη, να ζω ειρηνικά και να είμαι μορφωμένη. Ευχή μου είναι να σπουδάσω ψυχολογία στη Γερμανία όπου ζει ο γιος μου. Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη είναι η φύση και τα όμορφα τοπία. Στην Αθήνα απολαμβάνω το φαγητό, την ειρήνη, τον καιρό, τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων, την αρχαία ιστορία και τον πολιτισμό της, ενώ δε μου αρέσει η κατάσταση των προσφύγων, τα προβλήματα με τους άστεγους και η αίσθηση ανασφάλειας. Εδώ μου λείπει η δουλειά μου, οι φίλοι μου και το Ziaratgah (ένας ναός για προσευχή, ωστόσο, όταν κοιτάζω την εκκλησία στην Καπνικαρέα ονειρεύομαι να κοιμηθώ κάποια στιγμή εκεί). Στα μάτια μου, η τέχνη της φωτογραφίας είναι σαν μία παγκόσμια γλώσσα μέσω της οποίας μπορούν να επικοινωνούν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου. Ομοίως, νιώθω ότι μπορώ να επικοινωνώ με άλλους μέσω των φωτογραφιών μου. Με τις εικόνες μου θα ήθελα να δείξω τα προβλήματα του κόσμου».