Η δημιουργία ως αντίδοτο στον εγκλεισμό
(Mάρτιος – Μάιος 2020)
Πώς ορίζεται η έννοια του σπιτιού σε περιόδους κρίσης; Ως καταφύγιο; Μια νέα, εφήμερη, κατοικία είναι σπίτι; Ένας οικείος χώρος φιλοξενίας; Τι μας συνδέει πραγματικά με το σπίτι μας; Είναι ένας συμβολικός τόπος και χρόνος; Μνήμη; Πόσες εικόνες, λέξεις, ήχοι, μουσικές αρκούν για να περιγράψουν την αρχέγονη ανάγκη της προστασίας όταν αυτή αποκτά χαρακτηριστικά εγκλεισμού και αποκλεισμού; Πρωτόλειες καταγραφές που έγιναν με ίδια μέσα −κινητά τηλέφωνα και φθαρμένους φορητούς υπολογιστές− συνθέτουν ένα πολυμεσικό ψηφιδωτό όπου η συλλογική δημιουργία φαντάζει σαν η μόνη οδός διαφυγής και κοινωνικής διάδρασης.
Ahmad Askaryzadeh - “Σχετικά με τη φωτογραφία, τις αναμνήσεις και το παρελθόν”
«Για ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα από τη φωτογραφία και για την αναβίωση αναμνήσεων από το παρελθόν, από τα παιδικά μου χρόνια από τα οποία έχω ήταν γεμάτα αναμνήσεις, σκέφτηκα να βγάλω φωτογραφίες από αντικείμενα και παλιές μου φωτογραφίες.
Ωστόσο, επειδή εγκατέλειψα τη χώρα μου πολλά χρόνια πριν και δεν είχα πρόσβαση σε προσωπικές μου φωτογραφίες, ανέσυρα φωτογραφίες από το διαδίκτυο, θεωρώντας ότι εκεί υπάρχουν φωτογραφίες που μπορεί να μου θυμίσουν τα παιδικά μου χρόνια και παιχνίδια. Από τις φωτογραφίες αυτές, όσες δεν ήταν ασπρόμαυρες, τις έκανα ασπρόμαυρες προκειμένου να μοιάζουν με τις δικές μου παιδικές φωτογραφίες, στη συνέχεια, τις εκτύπωσα και τις φωτογράφισα. Όμως, μέσα από τη φωτογράφιση, δεν είχα συναισθηματική δέσμευση με αυτές και έτσι μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ μια νέα ιδέα.
Έτσι, κρέμασα τις φωτογραφίες σε ένα σχοινί με μανταλάκια, και τις φωτογράφισα. Και πάλι όμως, η αίσθησή μου με ώθησε σε μια πιο πρωτοποριακή και ευρηματική ιδέα: Σκέφτηκα δύο φωτογραφίες να είναι ευκρινείς και οι υπόλοιπες θολές, παρουσιάζοντας τις μακρινές και κοντινές αναμνήσεις και έτσι έβαλα δύο φωτογραφίες κοντά στο φακό και τις υπόλοιπες μακρυά, στο σχοινί, σκεπτόμενος να παρουσιάσω τα παιδικά μου χρόνια με καθαρές και αχνές αναμνήσεις. Φυσικά, ήθελα να βγάλω τις φωτογραφίες σε εξωτερικό χώρο, ωστόσο λόγω της κρίσης του κορονοϊου και της καραντίνας, αναγκάστηκα να τις βγάλω στο σπίτι».
Kambiz Isakhani
«Βασικά, δεν έχω συναισθήματα. Τραβάω φωτογραφίες σαν τουρίστας. Μπορεί να έχω συναισθήματα όταν τραβάω αλλά δεν μπορώ ακριβώς να τα μοιραστώ. Είμαι μόνος, μακριά από την οικογένειά μου. Μένοντας στο σπίτι με βοηθάει πολύ να σκέφτομαι την οικογένειά μου».
Mohamed Tayeb - «Σπίτι: Από το υπνοδωμάτιο στο μπαλκόνι»
«Άρχισα ν’ ανακαλύπτω τις λεπτομέρειες του σπιτιού μου ξεκινώντας από κάτω από το κρεβάτι μου και μέχρι πάνω στο ταβάνι. Στο υπνοδωμάτιο, όπου κάθομαι πάντα με το λάπτοπ μου, βλέπω ταινίες, μαθαίνω, γράφω με το στυλό μου, ανοίγω το παράθυρο και βλέπω τον άδειο δρόμο με τις γλυκές γατούλες που παίζουν ανέμελα χωρίς να νοιάζονται για τους ανθρώπους ή τα αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα ήσυχα μετά από μεγάλο ταξίδι. Κάθομαι στο μπαλκόνι μου με το τσάι μου, χωρίς να κοιτάζω κάτι συγκεκριμένο αλλά μόνο για μια κάποια αλλαγή. Βλέπω τη λεμονιά μπροστά μου, από την οποία πήρα επίσης ένα λεμόνι για να φτιάξω μια νόστιμη σαλάτα που έμαθα να κάνω αυτή την περίοδο».
Shahnaz Karimi - «Το σπίτι είναι ένα μέρος ασφάλειας και οικειότητας»
«Για μένα η καραντίνα ήταν μια νέα αρχή για να δώσω περισσότερη προσοχή στην οικογένειά μου. Ο σύζυγός μου και ο γιος μου μελετούν μαζί, μαγειρεύουν μαζί και βοηθούν ο ένας τον άλλον».
Mohammad Yousef Abduirahim - «Σπίτι είναι εκεί που περνάει ο χρόνος…»
«Η παραμονή στο σπίτι ήταν δύσκολη περίοδος. Ο καιρός περνάει αργά, κάθε μέρα όταν ανάβω το τσιγάρο μου, συλλογίζομαι τον χρόνο που περνάει και κοιτάζω τον καπνό του τσιγάρου … ο χρόνος ήταν πολύ αργός, τα συναισθήματά μας ήταν ψυχρά και άρχισα να χάνω μερικά από τα συναισθήματα που είχα μέσα μου… Τις τελευταίες μέρες κάποιος με συμβούλεψε να επισκεφτώ μια εκκλησία και να τραβήξω φωτογραφίες για το πρότζεκτ μου όπως επίσης να μάθω για την εκπληκτική εκκλησιαστική τέχνη. Ήταν υπέροχες οι μέρες εκεί.
Όταν τέλειωσα ένα σχέδιο το φωτογράφισα, αλλά ένιωσα ότι η ξύστρα με καλούσε και ένιωσα ότι μπορούσα να της βγάλω μια όμορφη φωτογραφία.
Σκέφτηκα να μοιραστώ αυτές τις φωτογραφίες από την καθημερινή μου ζωή κλεισμένος μέσα, στη διάρκεια της καραντίνας».
Bibiche Makilutila Matondo
H Bibiche κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, στο πλαίσιο των εξ αποστάσεως μαθημάτων βίντεο, έστειλε ένα μικρό βίντεο, τονίζοντας πως για την ίδια η δύσκολη αυτή περίοδος έφερε ένα καινούργιο διαμέρισμα, το οποίο υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά. Στο σύντομο βίντεο, εμφανίζεται να ετοιμάζεται να τοποθετήσει την ταπετσαρία.
(Εργαστήριο βίντεο)
Nancy Ngoyol Loluway
Η Nancy είναι από την Κινσάσα (Κογκό) και έστειλε στους συμμετέχοντες του εργαστηρίου της ένα βίντεο με τίτλο Για να περνάει η ώρα/Passing Time. Εμφανίζεται η ίδια να φροντίζει τις περούκες της «αφού δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε» σε μια προσπάθεια να περάσει ο χρόνος του εγκλεισμού στο σπίτι. «Δεν πρέπει να παραιτηθούμε... είμαστε μέσα, κοιμόμαστε, ξυπνάμε, τρώμε, προσευχόμαστε, τρώμε... πρέπει να βρούμε κάτι να κάνουμε». Η διαδικασία της καταγραφής αυτής της στιγμής φαίνεται να κινητοποιεί την έκφραση των συναισθημάτων της στη δύσκολη αυτή περίοδο.
(Εργαστήριο βίντεο)
Christian Kikebula - «Απόλυτος περιορισμός»
«Ο Christian έστειλε ένα μικρό βίντεο όπου περιγράφει τι συμβαίνει στη διάρκεια του εγκλεισμού μέσα και έξω από το σπίτι του. Βγαίνει στο μπαλκόνι του και μας παρουσιάζει τι βλέπει και μοιράζεται ταυτόχρονα σκέψεις και συναισθήματα κατά τη διάρκεια του «απόλυτου περιορισμού.
Είδαμε πως η αίσθηση και η ατμόσφαιρα δεν ήταν έτσι πριν. Παρόλα αυτά δοξάζουμε τον Θεό για τη ζωή που μας δίνει και περιμένουμε τα καλύτερα μετά από αυτή την περίοδο».
Η κάμερα γίνεται μια προέκταση επαφής με τον κόσμο έξω από το σπίτι».
(Εργαστήριο βίντεο)
Christian Nzoyathom Junia - «Aicha»
Ο Christian Nzouathom Junia από το Καμερούν συμμετείχε παλαιότερα στο εργαστήριο Μουσικής και ζει πλέον στο Βέλγιο. Έστειλε στους συμμετέχοντες του εργαστηρίου ένα βίντεο στο οποίο ερμηνεύει το τραγούδι Aicha (Jean Jacques Goldman/Khaled)
(Εργαστήριο μουσικής)
Charlene Julie Oko - «Για κάποιο λόγο»
Η Charlene Julie Oko, από το Καμερούν, μοιράζεται ένα βίντεο στο οποίο η ίδια προσπαθεί να μάθει το ελληνικό τραγούδι Για κάποιο λόγο του Νίκου Οικονομόπουλο ακούγοντάς το με τα ακουστικά μου. (Εργαστήριο μουσικής)
Nancy Ngoyol Loluway - «Spiritual»
Η Nancy Ngoyo Loluway είναι από την Κινσάσα του Κονγκό και μοιράζεται ένα βίντεο στο οποίo ερμηνεύει ένα «spiritual» από την προφορική παράδοση της κοινότητάς της.
«Από μικρή μου άρεσε πολύ να τραγουδάω για τον Θεό. Συνεχίζω να τραγουδάω και να ζητάω από τον Θεό να με καθοδηγεί σ’ αυτή την ξένη χώρα».
(Εργαστήριο μουσικής)
Athens Tessellation
Το βίντεο Athens Tessellation προέκυψε από τη συνεργασία μεταξύ των αρχιτεκτόνων Στεφανία Γυφτοπούλου και Μάρα Πετρά, με τους Στέλιο Οικονομίδη, Μαρία Πεσλή και Χρήστο Πιερίδη, καλλιτεχνών και εκπαιδευτών στα οπτικοακουστικά εργαστήρια του Curing The Limbo και των συμμετεχόντων προσφύγων: Mohammad Yousef Abduirahim,
Αhmad Askaryzadeh, Alireza Babaie, Sourena Dinashi, Karimi Arab Ebrahim, Christian Kikebula, Kambiz Isakhani, Bibiche Makilutila Matondo, Nancy Ngoyo, Christian Nzouathom Junia και Mohamed Tayeb. Τα πρωταρχικά έργα δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των online οπτικοακουστικών εργαστηρίων, στον 1ο εγκλεισμό λόγω των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας (Covid – 19), την άνοιξη του 2020. Το βίντεο Athens Tessellation δημιουργήθηκε και παρουσιάστηκε ως μέρος του έργου The City Talks Back 2, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
